Nog één week!!!!!

Ongelooflijk! Ik kan het nog steeds bijna niet geloven. Ruim een half jaar geleden zat ik samen met Hanneke in de Buitenpoort om onze bruiloft voor te bereiden met Herman (eigenaar Buitenpoort). Na het gesprek zei hij opeens: “Even heel wat anders; Ik heb jullie op zien treden tijdens het bevrijdingsconcert in Huissen en bij een uitvaart in de Huissense Kerk. Lijkt het je niet leuk om een keer een optreden te geven op een zondag middag hier in de Buitenpoort?”

(Slik …. wie ik?) ehm Ja! Super gaaf. “Nou daar moeten we het na de bruiloft dan maar eens een keer rustig over hebben.”

En vanaf die dag is het gaan borrelen in mijn hoofd. (Nu moet ik heel eerlijk toegeven dat dit eigenlijk stiekem wel een wens van me is om ooit zoiets te mogen doen.) Wie had dat ooit gedacht. Zonder die vraag van Herman had ik waarschijnlijk nooit zelf de stap durven wagen om zoiets groots op poten te zetten. Veel te eng. En wie ben ik om een soloconcert te gaan geven? En wie zit daar op te wachten? Maar nu had ik ja gezegd! En nu ga ik het doen ook. Want zo zit ik in elkaar, als ik ja zeg, dan ga ik er ook voor!
Maar ja, waar begin je dan mee. Nu heb ik ooit al wel eens een idee gehad om een soort ‘ode aan de doden’  te zingen. Maar dat klinkt zo dramatisch. En vraag me niet hoe, maar op een gegeven moment kwam de term ‘Hollandse Meesters’ in me op. Vanaf dat moment is het balletje echt gaan rollen. Ik zag het opeens helemaal voor me!

Ik als een Nederlandse meester zing Nederlandstalige overleden artiesten (meesters in hun vak) en combineer dat met de Nederlandse schilderkunst. Ik had nog geen nummer gezongen maar het concept zat al helemaal in mijn hoofd. Toen kwam er een lijstje met artiesten waarvan ik vond dat ze een plekje verdiende in het programma en daarbij een longlist van de mooiste nummers. Maar ja, die lijst werd al snel veel te lang (wie heeft zoiets ook ooit longlist genoemd?) Ik zou zo een trilogie van Hollandse meesters kunnen maken. Dus schrappen!! Maar ja toen bleef er vooral een lange lijst met prachtige ballads over. Nou…. daar zit ook geen hond op te wachten. Dus helaas…. Kill your darlings…. schrappen maar weer en zoeken naar mooie, leuke, grappige en wat vlottere nummers. En volgens mij is dat gelukt.

Toen muzikanten zoeken. Eén iemand had ik al snel in gedachten. Wieke de Keyzer zou mijn pianiste moeten worden. Naast dat het een vriendin is, is het ook nog een heel fijn persoon om mee samen te werken en is ze super muzikaal. Veel van de nummers van mijn lijst zijn niet te verkrijgen op bladmuziek en Wieke kan dat! Die luistert en kan de akkoorden op papier zetten! En wat denk je….. ze wilde!!! Daarnaast vroegen veel nummers om een accordeon. Nou daarmee ken ik ook wel iemand! Collega Caroline Bremer speelde ooit samen met me in een personeelsband! En toen kwam ik een lied tegen met een prachtig intro van een bugel. Dat wil ik ook! Dus mijn trouwe vriend Tom Smits gevraagd! En dan nog percussie. Dat zou ik zelf kunnen doen maar nee….. niet bij mijn eigen concert. Dus Melvin Puijn gevraagd. De slagwerkdocent en dirigent van de slagwerkgroep van Volharding. Geen idee of hij hier tijd voor zou hebben, maar ook hij zei direct ja! (soms zit alles mee!)

En na maanden van teksten stampen en zelf oefenen, weken van repeteren met piano, en een korte periode van repeteren met het combo is het volgende week zo ver. Mijn wens gaat in vervulling! En dat voor een uitverkochte zaal van 180 man! Ongelooflijk! Wat ben ik een gelukkig mens.

Om Toon Hermans te citeren: Dit wordt een dag om lief te hebben, en dag en een jaar om lief te hebben, een jaar en een leven om lief te hebben. Oh er is zo veel!