Het was 17 februari toen ik voor de laatste keer een blog schreef op mijn site. De titel was: “Druk? Wat is druk Wanneer ben je druk?” Ongelooflijk. Als iemand mij op dat moment gezegd had dat ik een ruime maand later het rustiger zou hebben dan ooit dan had ik dat nooit geloofd. (of nou ja… rustig)
In de blog schreef ik over piekmomenten in het onderwijs, maar ook over 9 optredens die eraan zaten te komen in de maanden tussen maart en juni. 9 optredens! Daarvan zijn er gewoon 6 geannuleerd!
Ongelooflijk wat er in die tussenliggende periode is gebeurd. Vooral wat er in een hoofd van een mens gebeurt.
7 maart speelden we met The Musical Night een voorstelling in Overloon. Op dat moment was de provincie Noord-Brabant net uitgeroepen tot crisisgebied. Maar ach joh! Wat maken we ons druk. Laat je niet gek maken! Nuchtere Brabanders! En dat was ook zo. De zaal was goed gevuld en iedereen die een kaartje had gekocht was er!
Maar per week, of soms bijna per dag begon het beeld toch wel te veranderen. Nu wordt je ook helemaal gek gemaakt door alle media. Je moet serieus je best doen om nog ander nieuws te vinden dan corona nieuws. Het NOS journaal heeft zelfs halverwege het journaal een cliffhanger ingebouwd om ervoor te zorgen dat mensen blijven kijken.
“Straks gaan we het hebben over de geboorte van de unieke Zezel, en zeer zeldzame kruising tussen een zebra en een ezel maar eerst schakelen we over na Gerri Eickhof voor het UMC die normaal al net te weinig naar de kapper gaat maar nu al helemaal een Afropruik draagt.”
Het is toch erg…. We krijgen gewoon een lokkertje in het journaal zodat mensen niet corona moe worden!
Enfin; ruim een week na het bagataliseren van de ernst gingen de scholen ineens dicht en kregen we de intelligente lockdown en moesten we met zijn allen ‘heel slim’ binnen blijven zitten. En in 1,5 dag tijd werd ik bestookt met mailtjes, telefoontjes en appjes van mensen die lieten weten dat het komende optreden kwam te vervallen.
Super jammer natuurlijk maar voor mij niet rampzalig. Voor al die artiesten die van die inkomens moeten leven is het natuurlijk rampzalig. Ik heb mijn baan in het onderwijs en die loopt gelukkig gewoon door.
Het zijn gekke tijden (dat is denk ik de meest uitgesproken zin van de afgelopen 2 maanden) maar dat zijn het wel. Ineens kwamen kinderen thuis te zitten. Ineens gingen we als leerkracht bepakt met 26 tasjes door Zevenaar om al mijn leerlingen werk voor thuis te bezorgen. (Stiekem best leuk om een keer te doen). Ineens voelde ik mij meer een ICT helpdesk dan een leerkracht. In de eerste periode gingen 80% van de vragen die me werden gesteld over het inloggen op alle digitale onderwijs systemen. Meester wat is mijn wachtwoord? Meester ik heb geen flash? Meester ik hoor geen geluid bij het ingesproken dictee! En ga zo maar even door.
Gelukkig wisten de meeste leerlingen na een week alles zo’n beetje wel te vinden en kon het inhoudelijke onderwijs weer een beetje op gang komen. Maar hé, ik heb toch niet vier jaar op de knip-en-plak-academie gezeten om als een soort van belpanel BN’er naast de telefoon te zitten met twee schermen voor mijn neus om kinderen te woord te staan. Ik wil die snoetjes zien! Ik wil ze direct een veer in de reet steken als ze na 20 fouten eindelijk een vraag door hebben! Ik wil ze oppeppen als de moed soms even in de schoenen zakt. Ik wil gewoon zelf zorgen dat iedereen de mond dicht houdt in plaats van dat ik de microfoontjes op mute zet!
Inmiddels is het 23 april en hebben we onlangs gehoord dat we na de vakantie weer mogen beginnen! Gelukkig! En wat is het fijn om dat eigenlijk eens een klas pubers te hebben die staan te springen om weer naar school te mogen! Daar ga ik ze nog heel lang aan helpen herinneren……
Martijn van Vuuren 