Soms zijn er van die dagen dat je even in je arm moet knijpen om te beseffen dat dingen echt gebeuren. Zondag 10 november was zo’n dag. Voor (voorlopig?) de laatste keer speelden we Martijn zingt Hollandse meesters samen met mijn geweldige combo. En niet zomaar ergens, nee… we mochten spelen in een goedgevulde Theaterkerk in Bemmel. En ik lieg niet als ik zeg dat ik dat een van de mooiste kleine theaters vind die ik ken. Niet alleen omdat deze in mijn woonplaats staat maar vooral door de bijzondere totstandkoming ervan en de fantastische manier waarop ze dat hebben gedaan. Maar de aanloop ging niet helemaal zonder slag of stoot.
Een aantal dagen voor de grote dag begon ik ineens keelpijn te krijgen en begon mijn stem kuren te krijgen. En dan beginnen de zenuwen (die ik normaal gesproken erg weet te beperken) enorm op te lopen. “Dit kan niet waar zijn! Dit mag nu niet gebeuren!!!” Maar het gebeurde.
Ik heb die week alles geprobeerd. Trachitol, tonsiotreen, keelspray, pijnstillers, verse gemberthee met honing, stomen, Islamoos. Je kunt het zo gek niet bedenken. Maar in plaats van dat het beter ging leek het erger te worden. Ok, dan maar naar de dokter.
Na een beetje google werk en een tip van de profs hoorde ik dat er in uitzonderlijke gevallen weleens Prednison wordt voorgeschreven. Zo blijken de grote popsterren ook weleens concerten te redden of musicalzangers een premiere doorgesleept te worden. Dus mijn missie was: Prednison. De dienstdoende huisarts keek me verbaasd aan. “Ok, prednison???? Dat schrijf ik regelmatig voor, voor diverse klachten maar in deze context heb ik er nog nooit van gehoord.”
Goed voorbereid als ik was had ik een Volkskrant artikel klaar staan op mijn telefoon om de dokter te overtuigen. Deze wilde toch even contact opnemen met een specialist in het ziekenhuis. Ook deze was niet heel bekend met dit verschijnsel maar ze durfden het er wel op te gokken.
Dus ik ging naar huis met een strip Prednison pillen. Vrijdag de eerste dosis….. weinig verschil, dus zaterdag ging de tweede dosis erin. En ik had me voorgenomen om uiterlijk zaterdag avond de knoop door te hakken of ik het concert wel of niet door liet gaan. Want zonder verbetering was zingen geen optie. Maar gelukkig kwam er gedurende de dag wel verbetering. Heel voorzichtig heb ik geprobeerd de eerste klanken weer uit te stoten en heb ik me aan een lied gewaagd. En het kwam eruit! Yes! We gaan het doen!!! De kogel was door de theaterkerk.
En zondag bij het opstaan werd dat gevoel bevestigd. Het gaat gewoon lukken. Wat een wondermiddel. Dus nog een laatste dosis pillen erin en gaan! Maar wat een spanning! Ik geloofde inmiddels in het feit dat ik wel enkele nummers kon zingen met deze stem maar gingen mijn stembanden het ook goed vinden om ruim 2 uur de voorstelling te dragen.
Maar zoals het vaak gaat… na het eerste lied zet je dat aan de kant, gaat de adrenaline stromen en dan is het gaan met die banaan. En wat was dat fijn! Alle nummers kwamen eruit. Natuurlijk hoor je zelf verschil en ben je altijd kritisch maar het publiek dat van niets wist heeft het gelukkig niet door gehad! En het is me zelfs gelukt om tijdens het concert te genieten en te beseffen dat ik gewoon in dat prachtige theater mag staan voor een zaal fijne mensen.
Is het dan nu echt afgelopen met de Hollandse meesters? Geen idee.
2020 wordt het jaar waarin ik me ga storten op nieuwe plannen. Vanaf januari ga ik gelukkig wel door met die prachtige liedjes van de Hollandse meesters maar dan met harmonie en fanfare orkesten. Een kant en klaar themaconcert voor ieder orkest in Nederland. Arrangementen van Emile Stoffels en zang en presentatie van mij, compleet met aankleding en beamer presentatie. Dat gaan we proberen aan de man te brengen. (Zegt het voort bij alle muzikale vrienden en familie www.martijnvanvuuren.nl/HMIC)
En ondertussen ga ik brainstormen over iets nieuws. Alle ideeën zijn welkom. Nieuw thema, nieuwe muziek, nieuwe vorm? Alles kan, alles mag! Laat onder deze blog gerust je suggesties achter of mail me.
En het fijne is dat ik al mijn lieve comboleden nog terug ga zien in andere settings. Want wat ben ik deze mensen enorm dankbaar voor alle tijd en energie die ze gestoken hebben in deze concerten. Wieke, Tom, Melvin, Meindert-Jan en Caroline! Jullie zijn toppers!
Martijn van Vuuren 