Vandaag heb ik als meester Martijn carnaval gevierd op mijn school, IKC De Wissel in Zevenaar. En zoals dat gaat vragen kinderen al weken van te voren: “Mees, hoe ga jij met carnaval?” En terwijl de kinderen dat weken van te voren al wisten moest ik eerlijk zeggen dat ik nog niet had nagedacht over welk kostuum ik weer eens uit de kast zou trekken. Het voordeel van werken op een nieuwe school is dat ze nog niet eerder iets hebben gezien dus alles kan weer op herhaling de komende jaren hihi.
Maar ja… we leven in 2019, en kinderen uit groep 7 hebben allemaal een telefoon en zitten op internet dus wordt je al meester ook gegoogeld. Dus op dinsdag ochtend kwamen de eerste kinderen al naar me toe. “Mees, we hebben een foto van jou als clown in de groepsapp gedeeld.” Ik moest erg lachen… ok, ze hebben mijn site inmiddels gevonden. Geen probleem natuurlijk. Ze zijn inmiddels al wel wat van me gewend en ik had ze al eens over mijn alter-ego verteld. Dus toen kwam de vraag: “Mees, wil je jouw clownspak aantrekken met carnaval?” “Tuurlijk!” Dus vandaag was de grote dag!
Wat de kinderen in de klas niet wisten is dat ze vandaag ook direct getuigen waren van mijn (misschien voorlopige) afscheid van clown Tijn. Het is niet dat we ruzie hebben. We gaan als goede vrienden uit elkaar en ik zal zijn neusje nog wel eens even opzetten voor mijn kleine man thuis maar even niet meer in de openbaarheid.
Een paar weken geleden is clown Tijn al stilzwijgend verdwenen van mijn website. De titelpagina: MARTIJN VAN VUUREN: ZANGER, PRESENTATOR, PERCUSSIONIST EN CLOWN is met één woordje ingekort. Maar waarom?
Ik ben een bezige bij. Ik vind het ontzettend leuk om veel verschillende dingen te doen. Ik houd van de afwisseling, de uitdaging, de spanning maar het kost ook tijd. En ik merkte dat als ik door zou willen met optredens als clown ik daar weer veel meer tijd in zou moeten stoppen.
Jaren geleden heb ik diverse cursussen clownerie gedaan. Bij onder andere Ton Kurstjens en Jose Sueters. En boordevol inspiratie ben ik aan de slag gegaan. Mijn ietwat verlegen en ondeugende clown paste ontzettend goed bij me. Clown Tijn sprak niet, maar met zijn mime vond hij het heerlijk om contact te maken met jong en oud. Lekker rondslenterend op een braderie of evenement vond hij het geweldig om een kleine glimlach op de gezichten te toveren van voorbij gangers. Maar vanaf het moment dat in 2017 de Hollandse Meesters in mijn leven kwamen ben ik minder gaan spelen als clown. En ik moet iets opbiechten.
“Stiekem vind ik het clownen het aller engste om te doen.”
Zet mij op een podium met een microfoon voor een stampend volle zaal en ik voel me als een vis in het water. Maar als clown moet je je pas echt bloot geven. Het is doodeng. En ik vind echt dat het een zwaar ondergewaardeerde discipline is. Nu moet ik ook eerlijk zeggen dat er ook echt heel veel hele slechte clowns rondlopen in Nederland maar ook echt heel veel goede met passie voor het vak. want dat is het. Er zijn nogal wat mensen met een angst voor clowns. En ook op straat heb ik gemerkt dat mensen soms wegduiken als ik met mijn neusje om de hoek kwam. Maar ik heb vooral ook heel veel liefde gevoeld tijdens de optredens. Kleine kinderen die betoverend naar je blijven kijken. Mensen die je hele verhalen vertellen terwijl (zoals gezegd) clown Tijn niet terug sprak. Oudere mensen die genoten van het samen dollen en het contact. Misschien kon ik mijn liefde voor mensen wel het meest kwijt in het clownen. Maar zoals gezegd, het is ook doodeng. Hoe reageren ze? Hoever kan ik gaan? Hoe kom ik af van dat irritante **** (piep) kind dat maar bijdehand achter me aan blijft lopen en probeert mijn spullen af te pakken? Vinden ze het wel grappig?
En om dit goed te kunnen blijven doen zou ik weer veel meer tijd moeten besteden aan mijn ontwikkeling als clown. Moet ik weer cursussen gaan doen en weer meer zelfvertrouwen gaan krijgen als clown en daar ligt nu even niet de prioriteit. Ik geniet nog enorm van alle concerten die ik ga geven en in voorbereiding zijn van mijn Hollandse Meesters. Ik vind het super leuk om als percussionist mee te mogen spelen in combo’s en orkesten en ik kan alles kwijt in de fantastische avonden die ik mag presenteren. Tijdens dit soort avonden kan ik ook veel clownsskills kwijt. Het contact maken met het publiek, het dollen met de zaal maar dan met gebruik van taal.
En ik zeg niet dat ik mijn neus voorgoed aan de wilgen hang. Wie weet hoe de wind waait?
Het clownen begon ooit met een droom om ooit (op wat latere leeftijd) cliniclown te worden. Een prachtig maar heftig beroep. Wie weet komt over een aantal jaren het moment dat ik de ballen heb om een poging te gaan wagen. Voorlopig geniet ik eerst nog enorm van de geweldige kinderen die ik iedere dag weer in mijn klas heb zitten en al die onvergetelijke ervaringen in de spaarzame uurtjes daarbuiten.
“De herinnering blijft aan die clown met zijn lach….” Pierre Kartner
Martijn van Vuuren 